🔹به مناسبت سالروز تأسیس مسجد مقدس جمکران به امر امام عصر علیه السلام (17 رمضان)
بازسازی مسجد تازه شروع شده بود.
برای بنّایی، آب را از قم می‌آوردند.
سخت بود.
قرار شد به حفر چاه.
رفت تهران.
با یک شرکت حفّاری صحبت کرد.
چک داد تا بیایند و چاه حفر کنند.
جایی از زمین جمکران، برای حفر چاه انتخاب شد.
قرار شد از شنبه شروع کنند.
شب جمعه، در صحن مسجد، مشغول راز و نیاز بود که دستی بر شانه‌اش نشست.
قاصدی بود از طرف صاحب مسجد؛
حضرت، پیغام داده بودند که:
پس از فشارهایی که در جنگ جهانی اول اوضاع کشورمان را بسیار متشنج کرده بود و دشمنان برای تصاحب ایران هجوم آورده بودند، مرحوم میرزای نائینی (از علمای بزرگ شیعه) شکایات زیادی به امام زمان کردند. آقای نائینی می‌گوید:
خیلی نالیدم و به امام زمان شکایت کردم، یک روز برایم مکاشفه‌ای شد و حضرت را دیدم که ایستاده‌اند و به من با انگشت اشاره کردند که دیوار بسیار بلندی که کج شده بود را ببینم. بعد دیدم انگشت حضرت به طرف دیوار است و فرمودند:
این دیوار، ایران است، کج می‌شود اما با انگشت‌مان نگهش داشته‌ایم نمی‌گذاریم خراب شود. اینجا «شیعه خانه‌ی ماست»، کج می‌شود اما نمی‌گذاریم خراب شود.
کتاب مجالس حضرت مهدی؛ ص261
اگر در صحن عتیق (انقلاب اسلامی) حرم مطهر رضوی (علیه آلاف التحیّة و الثناء) دوری بزنی، نظرت به حجره‌ای جلب می‌شود که رفت و آمد زائران این بارگاه ملکوتی در آن قابل توجه است.
مرقد و بارگاهی با ضریح نقره‌ای در آن حجره وجود دارد که متعلق است به یکی از ستارگان درخشان آسمان علم و فقاهت.
مرحوم استاد علامه طباطبایی تابستان ها به مشهد مشرف می شدند، و معمولشان این بود که پنجشنبه ها و جمعه ها از ساعت 9 تا 11 می نشستند، و مردم به دیدنشان می رفتند. هرکس هر سؤالی داشت می پرسید، و جواب می شنید، و البته گاهی با لهجه ای شیرین می فرمود: نَمی دانم.
در یکی از این روزها خدمتشان بودم. دیگران هم بودند. کسی گفت که امام زمان علیه السلام را به هیچ وجه نمی توان ملاقات کرد. ایشان چیزی نفرمود. چند دقیقه ای مجلس به سکوت گذشت. بعد ایشان شروع به صحبت کردند، و گفتند: مشایخ ما می فرمودند: آیت الله میرزا ابوالقاسم قمی به عتبات مشرف شده بود. ناگزیر دید و بازدید انجام می شد. آیت الله سید محمد مهدی بحرالعلوم که مرجعیت درس و تدریس نجف را به عهده داشت، به دیدن ایشان آمد. چند روزی گذشت. میرزا می خواست به بازدید ایشان بیاید. وقتی را انتخاب کرد که در محضر ایشان کمتر کسی باشد. در این مجلس بعد از گفتگوها و تعارفات رسمی میرزا به ایشان گفت: آقا مراتب و مقامات معنوی شما قابل انکار نیست، و اخبار آن عالم گیر است بنابراین شما چیزی را انکار نکنید. فقط برای ما بفرمایید که چطور شد؟ کی شد؟ چه جور شد که شما به این مقامات رسیدید؟
بطور یقین بوده اند در طول
تاریخ تشیع انسان های با سعادت و برجستگانی که زیارت سیمای مبارک حضرت در طول غیبت
ایشان نائل آمده اند و این قضیه به طور اجمالی و کلی مورد تایید همگان می باشد ولی
در مورد تک تک موارد مذکور در کتاب ملاقات با امام زمان یا کتاب های دیگر شاید نتوان
اظهار نظر قاطع و مشخصی کرد و بیشتر آنها تجربه های شخصی افراد است
پیشگفتار
مولف:
ملاقاتها
و سرگذشتهایی را که من در این کتاب نقل می کنم ، اگر چه بعضی از آنها را از کتب
دیگر گرفته ام ، ولی کوشش کرده ام که صحتش را مطمئن شوم و الا از نقل آن صرف نظر
کنم.
در نزدیکی نجف اشرف، در محل تلاقی دو رودخانۀ فرات و دجله، آبادی‌ای است به نام «مصیب»، که مردی شیعه برای زیارت
مولای متقیان امیرالمؤمنین علیه‌السلام از آنجا عبور می‌کرد. مردی که در سر راه مرد شیعه خانه داشت، چون می‌دانست او همواره به زیارت حضرت علی علیه‌السلام می‌رود، او را مسخره می‌کرد. حتی یک‌بار به امیرالمؤمنین علیه السلام جسارت کرد و همچنین گفت: به او (امام علی ع) بگو من را از بین ببرد، وگرنه در بازگشت، تو را خواهم کشت! مرد شیعه خیلی ناراحت شد. چون به زیارت مشرف شد، بسیار بی‌تابی کرد و عرض کرد: شما که می‌دانی این مخالف چه می‌کند؛ چرا پاسخش را نمی‌دهید؟! آن شب آن حضرت را در خواب دید و به ایشان شکایت کرد. حضرت امیرعلیه السلام فرمودند: او بر ما حقی دارد که نمی‌توانیم در دنیا او را کیفر دهیم.
من نمیدانم آنهایی که میگویند: در زمان غیبت نمیتوان خدمت امام زمان(علیه السلام ) رسید، یا او را دید، چه دلیلی دارند؟
چرا باید کسی که در دنیا زنده است و در بدن مادی است و دارای گوشت و پوست و استخوان است و در میان مردم زندگی می کند، دیده نشود؟
آیا این همه از شیعیان و علما بزرگ و اولیا خدا ، که آن حضرت را دیده اند، همه دروغ گفته اند وهمه را باید تکذیب کرد؟
آیا آنهایی که میگویند: آن حضرت دیده نمیشود، می دانند که وقتی این ادعا بدون دلیل را شایع کردند، چه خدمتی به دشمنان آن حضرت نموده اند؟
آیا آنها میدانند، که اگر مردم مسلمان در دیدن آن حضرت به تردید افتادند، یکی از دلائل بسیار محکم و قاطع در اثبات وجود مقدس آن حضرت را از دست داده اند؟
اینجانب سید مصلح‌الدین مهدوی را عموزاده‌ای بود به نام سید عبدالوهاب معین العلماء اصفهانی، مدت چهل سال تقریباً از اصفهان خارج شده و در شهرهای ایران و عراق سکونت داشت. در اواخر عمر به اصفهان آمده و سکونت کرد و پس از دو ماه وفات یافت.
در هفته قبل از وفات خویش، برادر بزرگ خود مرحوم عالم جلیل، السید السند الحاج میرزا محمدحسن نحوی را به خانه‌ی خویش دعوت کرد، اینجانب را نیز دعوت نمود و در آنجا حکایت غریبی نقل کرد که خلاصه‌ی آن بدین قرار است
(روز نقل: جمعه 28 شعبان المعظم سال 1358 قمری).
مرحوم عموزاده گفت: در بیست سال قبل (یعنی حدود سال 1338) در رشت بودم، بسیار سخت مریض شدم که همه از حیات من مأیوس شدند.
ماجرای تشرف حضرت آیت الله مرعشی نجفی(ره) محضر امام عصر(عج)؛
هم صحبت شدن آیت اللّه مرعشی نجفى با امام زمان (علیه السلام) و دستورات و راهنمائى گرانبهاى آن حضرت را به ایشان در ادامه بخوانید.
حضرت آیت الله العظمی مرعشی نجفی(قدس سره) چنین می‌گوید:
در ایّام تحصیل علوم دینی و فقه اهل بیت«علیهم‌السلام» در نجف اشرف، شوق زیادی جهت دیدار جمال مولایمان بقیّه الله الأعظم«علیه السلام» داشتم.
با خود عهد کردم که چهل شب چهارشنبه پیاده به «مسجد سهله» بروم، به این نیّت که جمال آقا صاحب الأمر «علیه السلام» را زیارت کنم و به این فوز بزرگ نائل شوم.
عالم جلیل و محقق بصیر، فقیه کامل، عالم عابد، زاهد متقی، حاج شیخ مهدی نجفی مسجدشاهی اصفهانی در شب یکشنبه دوازدهم ماه شعبان المعظم سال 1375 قمری در بالای منبر مسجد امام (مسجد شاه) پس از اداء فرایض مغرب و عشاء حکایت فرمود از قول عالم بزرگوار و فقیه نامدار، السید الجلیل الزاهد التقی، السید محمدجواد خراسانی مشهور به جارچی که ایشان فرموده بودند که وقتی مِلکی داشتم موسوم به صالح آباد، از املاک موروثی و پدری ما بود.
