دل مُرده ایم بدون تو یا صاحب الزمان(عج)

واپسین جمعه سال نیز گذشت و چشمان ما باز هم بی‌توفیق بود از تماشای جمال یوسف زهرا(س) و این دلتنگی همچنان تداومی حسرت‌بار دارد برای مایی که انتظار فرجش را می‌کشیم.

آری نجوای حُزن‌انگیز دل شیعه، نه این جمعه که هر جمعه در این ابیات خلاصه شده است که؛

آسمان غرق خیال است کجایی آقا؟!
آخرین جمعه‌ سال است کجایی آقا؟!

یک نفس عاشق اگر بود زمین می‌فهمید
عاشقی بی تو محال است کجایی آقا؟!

دل‌مُرده‌ایم بدون تو اما مسیح من
یک جمعه هم زیارت اهل قبور کن

سنت الهی بر این است که روزها از پیِ هم می‌آیند و می‌روند اما... اما با خود که باید روراست باشیم، بسیاری از ما گرچه در این روزهای آخر سال به یاد اموات خود بودیم اما حقیقتاً چقدر به یاد زنده‌ترین و عزیزترین موجود روی زمین بودیم؟!

دلسوخته‌ای از اهل فضل و ادب چه زیبا و البته دردمندانه نوشته بود که:

"جمعه‌ها می‌گذرد و مولایمان نمی‌آید... چرا بیاید وقتی که گاه حتی شیعیانش از او یادی نمی‌کنند!.. چرا بیاید وقتی که اکثریت قریب به اتفاق ما شیعیان در تمام سال از او غافلیم و قلیلی از ما نیز به هنگام مشکلاتمان از او یاد می‏‌کنیم."

اما آقای ما!
به روسیاهی‌مان نگاه نکن و به دست‌هایمان که خالی از همیشه است منگر و به زبانمان نیز گوش مسپار که گناهکارتر از آن است که تو را با صداقت و اخلاص بخواند. در این میان، قلب آن اندک بندگان واقعی خدا را ببین که هر روز ـ صبح و شام ـ صادقانه و از عمق جان تو را می‌خوانند."

از سویی، این روزها، بیش از گذشته به فکر بهداشت و سلامت جسم و تن خود هستیم، غافل از آن که با بی‌توجهی نسبت به سلامت و عافیتِ روح خود باعث شده‌ایم که از منبع اصلی معنویت یعنی خدای متعال و اولیای او دورتر و دورتر شویم و این دوری البته بیش از هر کس، قلب ولیِّ خدا امام عصر(عج) را از ما رنجیده خاطر نموده است و باز می‌ماند همان شرمساری ما در مقابل بهترین و مهربان‌ترین آقا و مولا که فرمود:

"هیچ گاه از یاد شما شیعیان غافل نیستم..."

با این حال، باز هم قول می‌دهیم به حضرتش، که سر به راه می‌شویم و در مجالس حسینی و اماکن مقدسه که حاضر می‌شویم، این قول را با قوت بیشتر می‌دهیم اما ...!

دارد حنای توبه و شَرمی که داشتم
پیشت عزیز فاطمه(س) بی‌رنگ می‌شود

با هر گناه فاصله می‌گیرم از شما
کم کم وجب وجب، دو سه فرسنگ می‌شود