السَّلَامُ عَلَى رَبِیعِ الْأَنَامِ وَ نَضْرَةِ الْأَیَّام[1]

سلام بر بهار عالمیان و خرّمی روزگاران

بی تو هر بهاری خزان است و با تو هر فصلی بهار. با تو هر دل غمدیده ای شاد است

و بی تو هر سعادتمندی غمگین.

کجا باید تو را جستجو کنم؛ ای معنا بخش هستی و قوام بخش گیتی! ای خلاصه همه خوبی‌ها[2] و خط بطلان بر همه نامردمی‌ها![3] ای خورشید حقیقت و ماه تابان![4] ای آخرین ذخیره خدا![5]

بهار پیوندی است دوباره با سرآغاز حیات و جوشش. بار دیگر زندگی و بالندگی. و این خود تلنگری است چند باره در آغاز هر سال، برای حرکتی دوباره در مسیر کمال. الگویی است برای تغییر از زندگی مرده به حیاتی پرتلاش، که محصول آن را به زودی درو خواهیم نمود.
نماد سرسبزی بیرونی است که نشاط و سرزندگی درونی را در پی خواهد داشت.

او که بیاید همیشه بهار خواهد بود؛ فصل رویش و بالندگی. دست خویش را بر سر مردمان خواهد کشید و عقل‌ها را صد افزون خواهد نمود. زمین ذخایر خویش را سخاوتمندانه عرضه خواهد کرد و آسمان باران رحمتش را بی دریغ هدیه خواهد نمود. ظلم و بی عدالتی از زمین برچیده شده، عدالت، امنیت و دین برقرار خواهد شد.

به جای هوای نفس، علم قرآن حاکم گشته و به جای خود خواهی، مردم به خداخواهی روی خواهند آورد. دریچه‌های علم مفید به روی مردم گشوده خواهد شد؛ همان علمی که پیامبر خدا صل الله علیه و آله و سلم شهر آن بود و امام علی علیه السلام دروازه آن. زنان و دختران به جای بازیچه هوسهای مردان بودن، به کرامت و بزرگی انسانی خویش خواهند رسید. رهزنان فرهنگی خلع سلاح شده و اخلاق و کرامت انسانی جایگزین رذالت خواهد شد.

ثروت‌های جامعه فزونی یافته و به عدالت و مساوات بین آحاد مردم تقسیم خواهد شد؛ به گونه‌ای که دیگر نیازمند و فقیری باقی نخواهد ماند. کینه و دشمنی از میان مردم رفته و رفاقت و مدارا جریان خواهد یافت.
ظالمان و زورگویان را به زیر کشیده و مستضعفان را حاکم و وارث زمین خواهد ساخت.[6]
این حیات واقعی و بهار جاودانی است.

باید در این بهار و هر بهار، بار دیگر به حیات اندیشید. باید زندگی را دوباره شناخت و راه را دوباره دید و با تو ای رهبر! عهدی دوباره بست. از جنس نور و باران؛ از جنس روشنایی و طراوت؛ از جنس حرکت و تلاش.

خدایا این نوروز را نوروز موعود شیعه قرار ده.

آمین

..............
[1]. بحارالأنوار، ج99، ص101.
[2]. همان، ص83 (الْمُنْتَهَى إِلَیْهِ مَوَارِیثُ الْأَنْبِیَاءِ وَ لَدَیْهِ مَوْجُودٌ آثَارُ الْأَوْصِیَاء).
[3]. مستدرک‏الوسائل، ج12، ص282، (یَمْلَأَ بِهِ الْأَرْضَ قِسْطاً وَ عَدْلًا).
[4]. بحارالأنوار، ج99، ص101، (السَّلَامُ عَلَى شَمْسِ الظَّلَامِ وَ بَدْرِ التَّمَام‏).
[5]. همان، (السَّلَامُ عَلَى بَقِیَّةِ اللَّهِ فِی بِلَادِه).
[6]. در روایتی از امام صادق7 رسیده است: «ما در نوروز انتظار فرج را داریم». (بحارالانوار، ج52، ص308).

پدیدآونده: محمد مهدی یاوری