روایات امام سجاد (ع) گویای آن است که مؤمنان در دوران ظهور امام عصر (عج) از بیماری‌های جسمانی و روانی خلاصی یافته و به توان‌های خیره‌کننده‌ای مجهز می‌شوند.

از میراث‌های حدیثی ارزنده‌‌‌ی شیعه، وجود روایاتی با موضوع مهدویت، آخرالزمان و عصر ظهور است، چرا که به‌اعتقاد مسلمانان آن کس که پرده از اسرار حقایق برمی‌دارد و آموزه‌های دین را احیاء و دین الهی را بر پهنه عالم مستقر می‌کند، وجود مقدس امام عصر عجّل اللّه تعالی فرجه الشریف است.

بشریت تا دستیابی به این حکومت آرمانی باید از مقطعی سخت و میانی به‌نام آخرالزمان عبور کند تا تربیت‌های لازم جهت مواجهه با آن منجی که تمام انبیاء و اوصیاء خبر ظهورش را داده بودند، کسب کند. از این رو  هر یک از معصومان علیهم السلام در عصر خویش به تبیین آینده این عالم و لوازم حرکت در مسیر آخرالزمان و ظهور  و نیز دستاوردهای عصر ظهور پرداختند.

‌‌📌 می‌خوای توی زندگی‌ت یه جهش اتفاق بیفته؟ 

جهشی که می‌تونه تمام فسادهای عمرت رو جبران کنه!

از جمله چیزهایی که به شرافت این ماه افزوده میلاد سیدالشهدا هست،
میلاد مسعود امام سجاد و میلاد مسعود اباالفضل عباس علیهم السلام هست
شاد بودن برای تولد این‌ها با فهم معنوی و فطری امکان‌پذیر هست
که انسان باید حسِّ تعلق به این بزرگان رو درک بکنه
و این اون جشنی هست که در وجود انسان اتفاق میفته
و اون شادی‌ای هست که به انسان میده از اینکه من حسین رو دارم، من متعلق به حسین هستم،

تربیت مهدوی فرزندان

آرزوی همیشگی خانواده‌های شیعی این بوده است که فرزندانشان، از محبان و یاران امام زمان(عج) محسوب شوند، اما برای تحقق این خواسته کارهایی که لازم است انجام نمی‌دهند. شاید یک علت آن، نداشتن الگویی در تربیت فرزندان باشد.

داستان تولد حضرت ابوالفضل العباس علیه‌السلام، حاوی نکات قابل ملاحظه‌ای است که می‌تواند سر مشقی نیکو برای تربیت مهدوی فرزندان باشد.

برای روشن شدن این مطلب، مناسب است، ابتدا به نقل داستان تولد علمدار کربلا و عواملی که آن حضرت را به یار باوفا برای امام زمان دوران خویش تبدیل نمود، اشاره و از آن به عنوان الگو و نمونه‌ای موفق در پرورش فرزندان خویش بهره برداری نماییم.

دوباره ماه شعبان رسید، ماهی که در آن نورهای درخشانی پا به عالم دنیا گذاشتند و با وجود خود به جهان حیاتی دوباره بخشیدند، از میان این گوهر‌های ناب هستی امام حسین علیه‌السلام و امام عصر(عج) درخشش بیشتری دارند که یکی در سوم شعبان و دیگری در نیمه ماه شعبان گیتی را با آمدنشان نورانی کردند،

یکی با نگاه سرخ خویش فداکاری، از جان گذشتن برای دین و پایداری را به ما می‌آموزد و دیگری با نگاه سبزش، امید به آینده، در انتظار عدالت، به دنبال راستی و زیبایی بودن را به ما نوید می‌دهد. این دو امام گرانمایه پیوند‌های ناگسستنی با هم دارند.