مهدویت از اساسیترین آموزههای دین مبین اسلام شمرده میشود. هر یک از معصومین علیهمالسلام یعنی از رسول خدا صلی الله علیه و آله گرفته تا اوصیای حضرت یعنی ائمه اطهار علیهمالسلام، نسبت به تبیین آن اهتمام ویژهای داشتند به گونهای که احادیث مربوط به مهدویت، آخرالزمان و ظهور بیشترین حجم از روایات را به خود اختصاص داد؛ بخشی از این روایات در توضیح و تفسیر آیات قرآن طرح شد که با عنوان «آیاتالمهدی (عج)» شناخته میشوند و بخشی نیز به مناسبتهای سیاسی و اجتماعی بیان شد.
امام مهدی(عج) از دیدگاه امام حسن مجتبی (علیه السلام)
روزگار پر آشوب عهد امام حسن مجتبی(ع) موجب شد که شیعیان نتوانند احادیث طولانی فراوانی از آن حضرت بشنوند و برای نسل های بعدی روایت کنند، از این رهگذر روایات مربوط به حضرت ولی عصر(عج) نیز از آن حضرت کمتر روایت شده است که آنچه به دست ما رسیده در اینجا میآوریم:
به مناسبت بیست و پنجم ربیعالاول
صلح امام حسن(ع) و ظهور حضرت مهدی(عج)
پس از آن که نیروهای رزمی و اکثر فرماندهان لشکر اسلام در جنگ با معاویه نسبت به قرآن و امام حسن مجتبی (علیه السلام) خیانت کردند؛ و حضرت جهت مصالح اسلام و مسلمین مجبور شد با حکومت معاویه آن هم طبق شرائطی صلح و عهدنامهای را تنظیم و پذیرا گردد.
پس از گذشت مدّتی از این جریان، عدّهای از مردم کوفه که مدّعی شیعه و دوستی با اهل بیت عصمت و طهارت (علیهم السلام) بودند، شروع کردند به امام (علیه السلام) زخم زبان بزنند، و حضرت را به باد ملامت و سرزنش گرفتند.
آن گاه امام مجتبی (علیه السلام) خطاب به این اشخاص ظاهر مسلمان کرد و اظهار نمود:
وای بر شما! آیا میدانید چرا من چنین کردم؟