خداوند متعال در چهارمین آیۀ سورۀ مبارکۀ قدر می‌فرماید:
تنزّل الملائکة و الرّوح فیها بإذن ربهّم من کلّ أمرٍ.
فرشتگان و روح، در آن شب به دستور پروردگارشان با هر فرمانی (برای تقدیر هرکاری) فرود آیند.
فعل مضارعِ «تنّزل» دلالت بر تکرار و بقاءِ «لیلةالقدر» دارد،
مقدمه
بی‌شک امام، عصاره هستی و امیر عالم ممکنات است. هر چه در جهان اتفاق می‌افتد، بنابر مشیت الهی از طریق امام معصوم (علیه السلام) که واسطه فیض تکوین وتشریع است؛ صورت می‌گیرد. امام هم واسطه بین خدا وخلق، و هم وسیله ارتباط انسانها با آفریدگار است. بدون درک تأثیر امام در هستی، نمی‌توان تفسیر صحیحی از آنچه در عالم وجود دارد و اتفاق می‌افتد ارائه کرد. بی‌جهت نیست که در روایات، زندگی بدون معرفت امام را به مرگ جاهلی تشبیه کرده‌اند. پس درک امام هم در اعتقادات ما نقش دارد و هم در اعمال و عبادات و...
آنچه از آیات سوره مبارکه قدر و روایات معتبری که در تفسیر آن وارد شده، استفاده می‌شود این است که فرشتگان در شب قدر، مقدرات یک سال را نزد «ولی مطلق زمان» می‌آورند و بر او عرضه می‌کنند.
این واقعیت از نخستین روز خلقت بوده و بر نخستین پیامبر و وصی او نازل می‌شده و تا قیام قیامت ادامه دارد.(1) زیرا زمین از نخستین روز آفرینش تا برپایی قیامت بی‌حجت نخواهد بود و خداوند در شب قدر، مقدّرات امور عالم را به وسیله ملائکه و روح که اعظم ملائکه است، نزد آن حجت بر زمین (خواه پیامبر باشد و خواه وصی او) می‌فرستد.
